Matura za pasem, atmosfera gęsta jak budyń z tapioki, a w domu pojawia się rodzic w trybie menedżera projektów.

Checklisty, harmonogramy, przypomnienia, komentarze:

• „Może byś to sobie rozpisał?”,

• „A zrobiłeś już plan?”,

• „Wysypiasz się w ogóle?”

I wtedy dziecko — z miną zen-mistrza lub zblazowanego kota — odpowiada:

„Mamo, ogarniam.”

(Choć wiesz, że „ogarniam” w jego języku oznacza: „nie mam pojęcia, co robię, ale nie chcę o tym rozmawiać”).

Psychologia rozwojowa mówi:

Nastolatek musi mieć poczucie wpływu. Jeśli rodzic zbyt mocno przejmuje kontrolę, to młody mózg — dokładnie kora przedczołowa, odpowiedzialna za planowanie i samoregulację — przestaje się uczyć działania samodzielnego. Bo po co, skoro ktoś inny wszystko zaplanował?

Inaczej mówiąc: im bardziej pilnujesz, tym mniej on umie się pilnować.

Neurobiologia dodaje:

Każda „rada z troski” aktywuje u nastolatka… układ limbiczny obronny. Tak, ten sam, który reaguje na atak.

Rodzic mówi: „Zrób sobie plan.”

Mózg dziecka słyszy: „Nie ufasz mi.”

Efekt? Włącza się kortyzol, wyłącza motywacja. Co więc robić, żeby pomóc, nie przeszkadzając?

Psychologia wychowania podsumowuje:

Twoje dziecko nie potrzebuje coacha – potrzebuje emocjonalnego zaplecza.

Twoja spokojna obecność to jego największy system wsparcia.

Czyli:

• Pomagać, ale nie zarządzać.

• Towarzyszyć, nie instruować.

• Być obok, a nie na miejscu dyrektora ds. egzaminów.

Bo maturę z życia każdy zdaje sam — ale dobrze, gdy na sali siedzi ktoś, kto wierzy, że dam radę.