Wrzesień. Pierwszy tydzień w liceum.

Nowa szkoła, nowa klasa, nowy plecak, nowe ambicje.

Zanim jeszcze chłopak poznał plan lekcji i drogę do automatu z batonami, jego rodzice już mieli plan awaryjny na maturę.

Bo przecież:

Polski – dużo lektur, a on nie czyta!

Matma – z tymi nauczycielami to nie wiadomo...

Angielski – niby zna, ale na filmach mówi, że „nie słychać”!

Historia – bez niej nie dostanie się na prawo, a przecież jeszcze nie wie, że chce!

Tak oto – po czterech dniach w nowej szkole – licealista ma już cztery korepetycje tygodniowo. Bo przecież wiadomo:

„On jeszcze nie wie, czego potrzebuje. My wiemy lepiej.”

Co na to PSYCHOLOGIA?

Z punktu widzenia psychologii rozwojowej:

• Nastolatek jest w kluczowym momencie budowania tożsamości – potrzebuje sprawdzać siebie, doświadczać, czasem ponieść porażkę.
• Potrzebuje autonomii – czyli możliwości decydowania o sobie.
• Rozwija poczucie sprawczości – „potrafię, dam radę, to moje życie”.

A teraz wyobraź sobie, że na wejściu do liceum dostaje taki komunikat:

„Nie ufasz sobie. My też nie. Dlatego ogarniemy Ci życie.”

A co mówi NEUROBIOLOGIA?

Mózg nastolatka jest w trakcie poważnych zmian: układ limbiczny (emocje) działa na pełnych obrotach. Kora przedczołowa (planowanie, refleksja) – jeszcze się buduje.

Jeśli dorzucimy do tego presję, brak zaufania i nadmierną kontrolę – efekt może być taki:

• Podniesiony poziom stresu,
• Spadek motywacji wewnętrznej,
• Opór, bunt lub... wycofanie się i bierna uległość.

Jakie są SKUTKI dla nastolatka?

BLASKI dobrego wsparcia

Oczywiście, nie chodzi o to, by dziecko zostawić „samopas” i liczyć, że samo ogarnie wszystko. Ale jest różnica między towarzyszeniem a zarządzaniem.

Dobry rodzic:

• Zada pytanie: „Jak Ci idzie?”
• Poczeka na odpowiedź.
• Da dziecku szansę spróbować samemu.
• Pomoże, gdy dziecko samo poprosi.
• Zamiast zapisywać – wspólnie poszuka opcji.

PODSUMOWANIE

Drogi Rodzicu Zapobiegliwy, wiemy, że chcesz dobrze. Że boisz się, by Twoje dziecko „czegoś nie przegapiło”.
Ale jeśli wysyłasz mu sygnał: „Nie ufasz sobie – to my też nie ufamy”, to ryzykujesz, że on też nigdy nie zaufa sobie naprawdę.

Pozwól mu popełniać błędy. Daj mu przestrzeń, żeby się zorientował, co go przerasta, a co nie.

Nie rób z życia liceum poligonu do matury, bo nawet szkoła nie zdąży jeszcze podnieść dzwonka, a Twój syn lub córka będą już wyczerpani maratonem korepetycyjnym.

Matura jest za 3 lata.

Zaufanie – potrzebne jest od teraz.